Bir varmış, bir yokmuş... Bir zamanlar bir Barış Manço varmış. Bütün çocuklar onu çok severlermiş. Anneciğimin çok küçükken onun 7'den 77'ye isimli programına katılmakmış hayali... Başka çocuk programlarına, yarışmalara katılmış annem ama Barış Manço'nunkine katılamamış; kısmet olmamış. Hep içinde kalmış. 1999'da 1 Şubat'ta Barış Manço hayatını kaybettiğinde 16 yaşında olan annemin hala içindeymiş onunla tanışamamış olmak.
Hala dinleniyormuş şarkıları, hala seviliyormuş. Geçenlerde babacığım "Nane limon kabuğu" ve "Sarı Çizmeli Mehmet Ağa" şarkılarını çalmıştı, meğer Barış Manço'ymuş dinlediğim o etkili ses...
Kendisini görememiş, tanımamış olsam da şarkılarını dinleyerek büyüyecek olmayı bilmek güzel. Ölüm yıldönümünde saygıyla anıyor, bu karlı İstanbul sabahında onun bu şarkısını dinliyorum :
Barış Manço gelmiş geçmiş en iyi sanatçılarımızdan biri..Nur içinde yatsın :(
YanıtlaSilAmin...Kesinlikle öyleydi, iyi ki geldi & geçti di mi...
YanıtlaSilaynen bu arada güzel bebeğinizi de Allah nazarlardan korusun..Çok şeker maşallah :9
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim, amin :) Anneliği öğrenmeye çalışıyorum işte...
YanıtlaSil