Büyükleri anlamak kolay değil ama kadınları anlamak çok daha zormuş! Bunu öğrenmek hiç de uzun zaman almadı. Dünyaya geleli henüz 33 gün oldu. Bu 33 günde etrafımda gördüğüm büyüklerimin hepsi birbirinden farklı, hepsi birbirinden renkli insanlar...
Kadınların farklı olduğunu düşünmeye başlamam, ağladığımda annemin karşıma geçip şarkı söyleyip ilginç figürlerle dans ederek beni susturmaya çalışmasıyla oldu. Tamam, beni beslemişti, gazımı çıkarmıştı, altımı değiştirmişti ağlamam için bir sebep yoktu belki ama oynayarak beni sakinleştireceğini düşünmesi pek de normal değil sanki! :) Yine de bir süre hayretler içinde susarak izledim annemi...Sonra tekrar ağlamaya başladım ki beni kucaklasın, sarıp sarmalasın! "Hooop" alındım kucağa ve başladık birlikte oynamaya. Şöyle yandan yandan bir gülücük attım, şaşkın annem de sevinçten bir çığlık attı!
Annemin arkadaşlarını hastanedeyken tanımaya başlamıştım. Ama onlarla evde geçirilen renkli dakikaların tadına doyum olmuyor! Dün de o renkli günlerden biriydi benim için.
Günümün güzel geçeceği en başından belliydi...
Ahh bu teyzelerim çok alemlermiş! Sürekli konuşuyorlar, birbirlerine birşeyler anlatıyorlar. Bir bakıyorum duygusal anlar yaşıyorlar, ağlıyorlar; sonra bir bakıyorum kıkır kıkır gülüyorlar. Hatta kahkalarıyla kulaklarımı çınlatıyorlar! Yok yooook bu kızlar gerçekten çok farklılar, ele avuca sığmıyorlar! Allah'ım ben nasıl başedeceğim bu teyzoşlarla?
Güzel teyzelerim vee tabi ki Osman Amca (seni unuttum sanma) en yakın zamanda sizi tekrar görmek için sabırsızlanıyorum! O zamana kadar bol bol süt içip büyümem lazım ki hızınıza yetişeyim, birlikte oyunlar oynayalım!..